Wesołe Ognisko

Avarati

Jako, że jesień z zimą zatrzymały się w podnóża Południowych Gór Marchii, w Eloni i okolicach panowało gorące lato. Suanach Norvayn niezbyt chętna do rozmów z rozluźnioną moralnie młodzieżą, oddaliła się do swojego pałacu, zawsze trzymała się z dala od nas. Byliśmy niewiele warci - byliśmy dla niej powietrzem, które mogła wdychać, rozkoszować nim, a zarazem czuć do niego odrazę, gdy wiatr niszczył jej szklisto-lodowe kwiaty. W jej oczach byliśmy niczym.

Ale niewiele się tym przejmuję, tym bardziej, że zupełnie nie zależy mi na interakcji z Suanach. Mam przecież na całym świecie tylu wspaniałych znajomych!

Craig, Lara, Atrita, Nightsong, nieślubna córka Craiga, Gabriel, Rafael, Loki, Raistlin, który nauczył mnie kontrolować moją dziką magię krwi, reszta osadników spod znaku Elfiej Duszy. Razjel, przyjaciel Archaniołów, Skyrsinna, jedyna przyjaciółka, jaką miałam w Krainach Shaikańskich. Wielu innych, których wspominam po dziś dzień.

I rodzina, do której nie mogę wrócić. I Patriarcha, od którego już nie usłyszę pogodnych, mądrych słów. I kraj mój - Żelazne Pola - którego w życiu nie ujrzę...

Michael. Z którego sączą się ku mnie niekontrolowanie ogniki miłości i pożądania. Jak węże mnie oplatują każdej nocy. Czuję oddech ukochanego, w sercu miesza się rozpacz z rozkoszą. Bo on jest Archaniołem, Księciem Nieba i Pierwszym Mieczem Wszechmogącego, ja - Tryskającą Krwią, Dziką Łanią i Skorpeną Poetów. Bo już nigdy nie będziemy razem...

Nagle strzelił do mojej głowy całkiem dobry pomysł. Żeby zażegnać miłosne, banalne rozterki miłosne, chciałam przywołać do siebie ludzi. Urządzić ognisko! Wielkie ognicho! Tak, tak! Ogień mnie uspokoi, ściągnie ze mnie jarzmo serca, chociaż na chwilę. Więc zaczęłam krzątać się na polanie, uzbierałam patyki i większe kocki drewna i zapaliłam pierwszy płomień...

Rvianna

- Pomóc? Zorganizuję kiełbasy, zwołam ludzi...

Avarati

- Chętnie, Rvianno, właśnie miałam wołać do ludzi. A zresztą, gdzie jest Cidarth?

Elena

- Ostatnio widziałam go w świątyni z Craigiem i Lokim- oznajmiłam podchodząc do Avi i Rvianny.

Rvianna

- Pewnie otoczonego kapłankami? Ostatnio chłopaki strasznie gorliwi i religijni sie zrobili!

Avarati

- Pewnie chłopaki z nieba na nich oddziałali!- Mówię to z rozbawieniem, lecz nadal czuję smutek Szperam w ogniu i dopowiadam. - No dobra, dziewczynki! Ja pilnuję ognia, a wy poszukajcie naszych boyów, żebyśmy zdążyli wszystko przygotować do wieczoru!

Atrita

Zwabiona zapachem oraz widokiem czarnego dymu, przyleciała tutaj. Raczej poszybowała w te strony, gdyż wiatr był zgodny z jej kierunkiem lotu. Nie musiała się więc wysilać i łopotać skrzydłami. Wylądowała na sporej wielkości głazie, pochyliła się ku zebranym Elfom.
- Przyjęcie przy ognisku? - zapytała pogodnie.

Elena

- Taak- odpowiadam z uśmiechem- Masz ochotę na ,,lekko" chrupiącą z zewnątrz, i pustą w środku kiełbaskę?- dodają patrząc z niesmakiem na kawałek spalonego mięsa.

Atrita

Pochyliła się jeszcze niżej,przyglądając niewielkiemu według niej ognisku. Zerwała giętkim ogonem jedną z mniejszych sosen i dołożyła do płonącego stosu. Bez ostrzeżenia chuchnęła dodatkowymi palącymi językami, wzniecając ogień jeszcze wyżej.

Loki Val Hallen

- Atrito! Do jasnej ciasnej! Za chwilę będziemy mieć pożar zamiast ogniska!

Elena

Odskoczyłam od ognia jak od... Ognia.
- Ja chcę jeszcze trochę pożyc!- powiedziałam z wyrzutem.

Atrita

Zarechotała, pokazując białe zębiska.
- To tylko ognisko - powiedziała nadzwyczaj wesoło, dla pewności bezpieczeństwa obecnych i lasu okopując odrobinę owo ognisko wałem ziemi.

Elena

- Może i tylko ogień, ale ne jestem pokryta pancernymi łuskami, i pewnie skończyłabym jak ta biedna kiełbaska: z prochu powstałeś w proch się obrócisz...

Atrita

- To dajcie większe mięsko. O, dzika - powiedziała, siadając niedaleko ognia. Czerwone płomienie odbijały się migotliwie na jej czarnych łuskach.

Elena

- Moim zdaniem Loki ma mało roboty, więc on powinien upolowac zwierzaka, bo my z Rvianną idziemy szukac innych- pociągnęłam Rviannę w stronę Świątyni.