Wesołe Ognisko

Loki Val Hallen

- ZE COOOOO???!!!! O_o - Pomyślałem przestraszony.

Za późno dotarło do mnie o czym mówimy, a dokładniej co robiliśmy. A raczej co ja robiłem. Doświadczyłem czegoś podobnego do paraliżu sennego - bo już zacząłem całować jej kaszmirową szyję pachnącą diamentową nutą egzotycznych kwiatów, wewnętrzny ogień rozpalił moje usta, Atrita wydala mi się być boginią pożądania, której piękno nie można...

I w tym momencie usłyszałem jej słowa "złożyć w ofierze moją siostrę". Wtedy wszystko pękło we mnie, uczucie rozsypało się na tysiące kawałków. Przypomniałem sobie Yuki, jej niewinność... Gdyby się dowiedziała o mojej zdradzie...
Wtedy zrozumiałem.

Padłem ofiarą czyiś czarów. Kapłanki z Sali Ofiarnej, albo...
- Atrito, co ty zrobiłaś???!!

(Dobra, nie wyszło mi. Przepraszam, poetą nie jestem wszakże.)

Atrita

Zmarszczyła jedynie brwi, kładąc palec na jego ustach i odsuwając go od siebie delikatnie, acz stanowczo. Spoglądając mu w oczy nieprzerwanie zamachnęła końcówką ogona, który świsnął w powietrzu niby bat.
- Chciałam przekonać się czy to prawda - powiedziała szeptem, muskając dłonią jego policzek. - Naprawdę jesteś pod wpływem uroku. Zmyślnego i zakamuflowanego głęboko w umyśle - dodała już głośniej, nachylając się nad nim i zakrywając ręką jego oczy. Ona sama skryła swe szmaragdowe tęczówki pod powiekami, mamrocząc ledwo słyszalnie słowa w smoczym języku. Słowa, wyzwalające pokłady ognistej energii, mocy zakorzenionej w sercu każdego magicznego gada. Chciała swą ukierunkowaną potęgą przełamać zaklęcie, pomóc elfiemu przyjacielowi i przy okazji zbadać strukturę czaru, którym został opętany. Wtedy dowie się, kto go tym uraczył. A potem... potem odwiedzi tę osobę i dobitnie z nią porozmawia.

Miriam

Przyszła na wesołe ognisko, czując jakże znaną jej energię. Szybko rozejrzała się dookoła i zatrzymała wzrok na ciemnowłosej kobiecie z rogami. Uśmiechnęła się szeroko i krzyknęła głośno:
- Atrita!

Atrita

Drgnęła, gdy niespodziewanie usłyszała jakże znajomy i dawno nie słyszany głos. Otworzyła oczy, które zaraz zwróciły się na białowłosą istotę z jaszczurczym, łuskowatym ogonem. Zielone ślepia rozszerzyły się z zaskoczenia, niedowierzania palącego duszę i umysł magmowymi jęzorami.
- Miriam - wyszeptała imię siostry, Białe Strażniczki.

Miriam

Roześmiała się, odrzucając głowę do tyłu. Podbiegła do ukochanej siostry i przytuliła się do niej z impetem, ciągle się śmiejąc. Mocno za nią tęskniła, nie widziały się od bardzo dawna.
- Tak się cieszę - szepnęła.

Atrita

Puściła prędko Loki'ego, aby objąć siostrę i przytulić ją mocno, z tęsknotą.
- Gdzieś ty się podziewała, Śnieżynko? - zapytała urażonym tonem, uśmiechając się jednak szeroko.
Zerknęła kątem oka na Kłamcę, oczekując rezultatów zwalczania klątwy. Miała nadzieję, iż przekazała mu wystarczająco dużo energii do powstrzymania czaru.

Miriam

- Ach, wędrowałam tu i tam - odpowiedziała i puściła siostrę. Zerknęła na mężczyznę, stojącego obok niej. Uniosła brwi, a usta wygięły się w znaczącym uśmiechu.
- Cóż to za przystojniak? - spytała Atritę, mrugając do niej wesoło.

Atrita

- Kłamczuch - odpowiedziała z nutą wesołości w głosie, chlastając powietrze z zadowoleniem końcówką ogona.
Była szczęśliwa, że zaginiona siostra wróciła; że pojawiła się ponownie w jej życiu. Znowu mogły wspierać się i pomagać sobie nawzajem jak za dawnych lat.
- I jak podróże? Ciekawe? - zapytała zainteresowana, w jakich to krainach przebywała Mi-chan.

Miriam

- Och, istotnie. Niezwykle ciekawe... - mruknęła z uśmiechem. - Byłam na północy. Odpoczywałam. Potem stwierdziłam, że najwyższy czas poszukać mojej ukochanej siostrzyczki - mrugnęła do Atrity.
- Jednak... nie odpowiedziałaś na moje pytanie - powiedziała z wielkim zadowoleniem w głosie, przyglądając się siostrze ze zmrużonymi oczami.
- Powtarzam: cóż to za przystojniak?

Atrita

- Ależ już powiedziałam. Kłamczuch - upierała się przy swoim, przymrużając również swe szmaragdowe ślepia i uśmiechając się złośliwie.
Ponownie spojrzała na Loki'ego, szukając śladów skutków ubocznych czy efektów zaklęcia. Jak na razie cisza, jednak Ri przypuszczała, że trzeba jeszcze trochę poczekać. W końcu ściąganie klątwy bez odpowiedniego kontrzaklęcia i tylko za pomocą energii mogło trwać dłużej i ciężej.

Miriam

Spojrzała na siostrę z niedowierzaniem i wybuchła śmiechem.
- To jego imię? - spytała, ocierając łzy od nadmiaru śmiechu. - Cóż... oryginalne - powiedziała i znowu się roześmiała. Szczęście że znalazła siostrę sprawiło, że była w bardzo dobrym humorze. Przyjrzała się Kłamczuchowi i zauważyła coś dziwnego w jego energii.
- Co mu jest?

Atrita

- Został potraktowany nader złośliwą klątwą - wyjaśniła, wzdychając lekko.
Przypuszczała, że Loki po prostu zmalował coś na swój sposób i ktoś ukarał go za przewinienie. Najprawdopodobniej ktoś o wysokiej pozycji, gdyż poziom czaru nie był wcale niski - wręcz przeciwnie. Zmyślne i zakamuflowane zaklęcie wymagało sporo siły magicznej oraz koncentracji.

Loki Val Hallen

Podczas, gdy Atrita witała się z swoją siostrzyczką, ja walczzylem z uczuciem. Wewnątrz nie zgadzałem się, że to klątwa, to po prostu moje ktoś wykorzystał moje słabostki, aby mi przeszkodzić. Co prawda, Atrita zdjęła ze mnie sporo tego pożądania, ale wewnętrzny ogień został, jeszcze parę iskierek zasnęlo w oczekiwaniu na podmuch wiatru. (Kobiety, o cholera!)
- Może to Michael? - szepnąłem, a następnie spojrzał na białogłową (dosłownie!): - O! Następna piękność zawitała u nas! Atrito! Nie możemy przeciez naszą nową panienkę witać na Obozowisku! Chodźmy, do Zamku??

Atrita

- Zamku? - zapytała, unosząc prawą brew. Nie kojarzyła jakoś takowej budowli, nie przypominała sobie istnienia czegoś przepastniejszego od Świątyń. Smagnęła ogonem, przy okazji obserwując Kłamcę uważnie, acz niezauważalnie. Musiała przekonać się, czy klątwa padła czy nadal się utrzymuje.

Miriam

- Jak miło. Jestem Miriam - zwróciła się do Kłamczucha. - Bez przesady, mogę tu porozmawiać z siostrzyczką i jej mężczyzną - powiedziała, uśmiechając się szeroko. - Naprawdę masz na imię Kłamczuch?