Las Szeptów

Atrita

Przechadzając się tutaj usłyszysz najróżniejsze dźwięki, melodie nucone przez naturę. Przeplatają się przez nie ciche, lecz natarczywe szepty. Zielone konary drzew szumią, zagłuszając je nieznacznie. A leśne zwierzątka nerwowo oglądają się za siebie.

Syntiesis

-Uff nareszcie dotarłem...- Rzekłem, zmęczony.
-Cicho tu... za cicho...
Nagle z korony drzew sfrunął wielka czerwona Wywerna.
Wpatrywała się we mnie przenikliwymi oczami.
Czułem, że jej wzrok przewierca mnie na wylot i jeszcze dalej...
- Ojć....Nie trza się było samemu do lasu pchać nocą...-
Byłem ciut zdezorientowany. Nagle moja smocza część genów postanowiła zadziałać
- Co tu robisz ? Jaki jest twój cel ?- spytałem sam zdziwiony własną śmiałością wobec tak potężnych istot magicznych.
"Przybyłam tu by sprawdzić czy jesteś warty nauk mego mistrza"
-Kto jest twoim mistrzem ?
"Władca mroku i cienia, Słynny Archamitz"
-Więc walczmy !
Wywerna przemieniła się w godną uwagi dziewczyne o czarnych włosach i dwóch groźnych ostrzach w dłoniach. Uśmiechała się. Wiedziałem, że będzie trudnym przeciwnikiem od początku.
"Zaczynajmy zabawę" powiedziała
Trzy ostrza zderzyły się z niesamowitą prędkością. Przeciwnicy odskoczyli od siebie po czym skontrowali. Ich szybkość była zadziwiająca. Zderzali się, turlali wykonywali flinty, uniki i kontry.
Wiewiórki na drzewach z ciekawością oglądały spektakl. Jedna z nich poszła po popcorn. Inne zwierzątka też okazywały zaciekawienie.
"No,no radzisz sobie" odezwał się głos w mojej głowie. Blok, kontra.
- Ty też jesteś niczego sobie - odpowiedziałem. Dziewczyna nadal zachowywała spokój i uśmiech na twarzy.
Wybiła 34:87. Wojownik odskoczył od przeciwniczki.
- Czas na posiłek. Co ci zrobić ? - spytał, po czym założył miecz na plecy i zaczął wyciągać z plecaka lodówkę, kuchenkę mikrofalową oraz piec elektryczny ( działający bez prądu, naturalnie). " Zrób mi kanapki. Tylko dużo bo jestem strasznie głodna.... nie.. jeszcze bardziej. A zresztą pomogę ci.
Wzięliśmy się za robienie obiadku. Wywerna okazała się równie sprawna w kuchni jak w mieczu.

Elena

/Takie małe wtrącenie: Zmieniasz osobę w poście, na początku pisałeś w 1os. l.p., a potem jako narrator/

Syntiesis

/Wiem. Taki "chłyt maketingowy". Specjalnie to zrobiłem. Żeby czytający mógł się poczuć jako bohater i osoba czytająca/

Elena

/Aha no to spoko;) Bo ja to zgłupiałam xD/

Lara

Fajnie

Chciałabym zobaczyć coś takiego na żywo xD

Atrita

/Oi, oi! Nie offtopować, bo pogryzem!/

Lara

/Będę pogryziona <jupi>/

Rvianna

Tutaj przeniosło się całe towarzystwo chętne na wyprawę.
- No, ludziska, wycieczka czeka, pogoda, że żyć, nie umierać! To dokąd? - spojrzałam na Syntha wyczekująco. W końcu to jego pomysł, czyż nie?

Syntiesis

Po pożywnym obiadku znów zaczęła się walka. Ostrza błyszczały,charczały i krzyczały. Powietrza wibrowało od wielkiego skupienia magi w powietrzu.
Było w niej coś znajomego.... wiedziałem to, tylko nie mogłem sobie przypomnieć co. Kiedyś już ją widziałem, pamiętam jej twarz, ten uroczy uśmiech...Blok, konta.
Myślałem długo i jednocześnie skupiałem się na walce, na jej stylu walki.
Ciągle zderzali się i skakali sobie do gardeł. Odbijali się od wszystkiego co było pod ręką, byle żeby zranić drugie. Nagle walka przeniosła się pod wodę. Dziewczyna znów przemieniła się w Wywerne. Starała się dorwać Syntiesisa swymi ognistymi szponami.
Wyskoczyli z wody, teraz walka w powietrzu. Wiewiórki zajadały już 13 paczke popcornu. Nawet bóbr przestał bitować i przyglądał się walce.
Olśniło mnie. Już sobie przypomniałem. Przypomniałem sobie ten dzień... 5 lat temu. Byłem wtedy jeszcze małym błąkającym się chłopcem. Nie znałem swego przeznaczenia. To ona mnie uratowała jak zaatakował Demon Ziemi. Nic się od wtedy nie zmieniła.
Syntiesis opuścił miecz.
- Nie mogę z tobą walczyć - powiedział " Dlaczego ?" odezwał się pytający głos w jego głowie.
- Pamiętasz może... Jak 5 lat temu uratowałaś pewnego chłopca ? - zapytał nie pewny. " Tak pamiętam ".
-Tym chłopcem...Byłem ja.- Wojownik wywarł takie wrażenie na dziewczynie, że zrezygnowała z wykorzystywania magi i odezwała się.
- Ale.. jakim cudem... w ogóle go nie przypominasz.
- Wystarczy, że ktoś włosy zapuści i już nikt go nie poznaje - powiedział przygnębiony Synt.
Dziewczyna opuściła ostrza. Widać było, że już nie chce walczyć.
- Dosyć walki - powiedziała - Jesteś wart nauk mojego mistrza. Już wtedy... 5 lat temu...czułam u ciebie głęboko ukrytą wielką moc.
"Co teraz" pomyślałem. Chyba się zgodze, wkońcu ten mistrz nie może być taki zły.
-

Rvianna

- Halo? - puknełam tę dziewczynę w plecy. - Słuchaj, moze przejdziesz sie z nami? Bo wiesz, on miał iśc, a bez niego, to już nie będize to samo... kto będzie wlatywał we wszystkie dziury, pajęczyny na siebie zbierał...

Lara

Haha, pajęczyny były mocne.

Roześmiana przyglądałam się Rviannie, po chwili zapadła cisza (ludu ja chcę akcji <buuuu>).
Przyglądaliśmy się dziewczynie czekając na podjęcie decyzji.

Syntiesis

Wyverna onieśmielona pojawieniem się tylu dziwnych....bardzo dziwnych istot nie wiedziała co odpowiedzieć. Jednak, po przemyśleniu sprawy jednak najpierw obowiązki, a potem przyjemności.
- Raczej nie teraz. Musze dostarczyć go do mojego mistrza. A potem... chciałabym bardzo zobaczyć jak on wpada do dziury....
Byłem bardzo rad z wypowiedzi dziewczyny, ponieważ wiedziałem co mogą zrobić rozbrykane elfki kiedy się jest z nimi sam na sam. Mój płaszcz jeszcze ociekał wódą mineralną, do której mnie wrzuciły.
- Jednak najpierw polecę zobaczyć co to za mistrz - mówił, wciąż przypominając sobie słynne opowieści o tym niezwykłym czarnoksiężniku. - Potem chętnie się z wami przejdę... ale nie sam... bo to grozi :
- Zatruciem
- Otruciem
- Śmiercią
- Śmiercią w boleściach
- Łyżką w głowie
- Zupą z własnych paznokci
- Piciem bimbru własnej roboty (tzw. Woda z bobrem)
- Skrzywieniem psychicznym do końca życia.
Wyverna zastanawiała się jak może smakować "woda z bobrem". Jednak po namyśle rzekła.
- Więc ruszajmy. Zbieraj się Syntiesis. Wsiądź na mój grzbiet. Tylko nie staraj się podpisać na mojej szyi... bo wiesz ( tak naprawdę nikt nie wie co miała na myśli nawet ona ale Wyverny zawsze tak mówią)
Widziałem jak przemieniła się z powrotem w smoka. Wyglądała olśniewająco ( błyszczące "żęby") Syntiesis wsiadł na jej siodło i odlecieli w stronę zachodniego-wschodu

Lara

-No i nas zostawił, ładnie....-odwarca się do reszty-Co teraz?

Rvianna · Wysłany: Pon 17:38, 01 Mar 2010 Temat postu:

- No... idziemy same! Mamy jeszcze ich - spojrzałam znacząco na Cidarha i Kyoyię, rozprawiających o czymś namiętnie.