Las Szeptów

Craig Un'Shallach

i]Gryf zawyl przenikliwie, zostal ugodzony w lewe skrzydlo. Choć zaklęcie starca wyleczylo potwora, to jednak bydlak zmuszony zostal wylądować na ziemi.

Cidarh

Odciągnąłem Elenę na bok, odbiliśmy się od pni drzew i skoczyliśmy jednocześnie siekąc powietrze klingami połyskującymi w blasku księżyca. Ostrze weszło gładko, łagodnie i zadziwiająco szybko zagłębiło sie w ciele potwora. I ani myślało wyjść. Ryk gryfa chwiejącego sie na nogach rozdarł przesycone ciszą nocne powietrze. Odturlałem sie na bok, pozbawiony broni.

Elena

Przerażona spojrzałam na miecz, wystający z piersi stwora. Odskoczyłam od gryfa i szukałam czegoś, co dało by mi chocby niewielką ochronę. Na próżno. Doturlałam się do Cidarha, i razem odeszliśmy jak najdalej od tego niesamowitego stworzenia.

Atrita

Atrita sapnęła, gdy dostrzegła nieuzbrojonych przyjaciół. Groźny przeciwnik i jego skrzydlate, potworne zwierzę już gotowali się do frontalnego, potężnego ciosu. Ataku, który zgładzić miał dwójkę elfów. Czym prędzej więc przybrała swą wytrzymalszą i zdecydowanie większą formę jaszczura o czarnych niby smoła łuskach oraz jadowicie zielonych ślepiach. Stanęła przed towarzyszami z obnażonymi zębiskami, szykując szpony do ewentualnej obrony i odparcia magicznego natarcia. Nie miała zbyt wielkiego pola do manewru ze względu na dwójkę, nie zamierzała jednak dac ich skrzywdzić. Co to, to nie!

Elena

Gdy ujrzałam, że Atrita zmienia postać na smoczą, przyznam, ze mi ulżyło. Nie wszystko stracone. Patrzyłam w niemym zachwycie na jej przemianę. Nagle poczułam, że Cidarh ciągnie mnie z daleka od smoczycy. Z początku nie wiedziałam o co mu chodzi, ale gdy smoczyca i gryf zaczęli walczyc na polanie, dotarło do mnie. Atrita omijała nas jak mogła, byle nie skrzywdzic, przez co często sama przyjmowała ciosy. Szybko odeszłam jak najdalej od pola walki. Zastanawiałam się co może pomóc Atricie. Rubin! Mój czerwono łuski smok. Skupiłam myśli i wezwałam potwora.

Atrita

Ryknęła wściekle, gdy ostry dziób zwierzęcia dźgnął ją w ramię. I chociaż smocze łuski są niezwykle wytrzymałe, wzmacniany magią pysk zdołał pocharatać to miejsce. Syknęła na niego rozjuszona, odepchnęła od siebie i wzięła głęboki wdech. Iskry zawirowały wokół paszczy, sypnęły się migoczącą garścią, zawirowały w powietrzu niby ściągnięte z nieba gwiazdy. Zaraz potem spomiędzy szczęk runął niby grom strumień palącego ognia, szaleńcza pożoga zdolna spopielić wszystko.

Craig Un'Shallach

Atrita: Pożar, który wywołałaś, spłoszył pozostałe wilkołaki, które zaczęły nabierać odwagi, by Was zaatakować. Ogień zaczął pożerać drzewa, krzewy, zwierzęta, które nie zdążyły uciec przed śmiercią, zamieniły się w proch. Mag wezwał na pomoc potęgę wiatru, by strumień płomieni odwrócić przeciwko Tobie...

Elena: Elena: Twoje zaklęcia przebiły się przez warstwę materii do wszechświata i wracając do ciebie, zabrały cząstkę eteru, która miała być zamieniona w rubinowego smoka. Dało się usłyszeć, jak rozlega się wrzask, który dobiegał znak Zatoki Rubinowych Iskier. To smok w młodym wieku, szybował z prędkością sokoła, aby zasilić szeregi Elfów. Niestety, przednia prawa łapa stworzenia była nie w pełni ukształtowana... I ten pożar! Uwaga, gorąco!

Cidarh: Jak na twój gust, stało się zbyt gorąco...

Elena

- Rubin!..Przerażona spojrzałam na łapę mojego towarzysza. Jednak teraz nie miałam czasu zajmowac się jego obrazeniem. Telepatycznie kazałam mu pomóc Atricie. Smok zaział
ogniem.. i rozpłynął się w powietrzu. Z niedowierzaniem rozglądałam sie na wszystkie strony, ale nic. Nie potrafilam tego zrozumiec, po minie Cidarha, stwierdziłam, że jego też to zdziwiło.

Atrita

Potężny wiatr maga wzniecił ognisko jeszcze bardziej, rozwiał je na szerszy obszar i wyniósł pod samo sklepienie niebios. Wrzące potoki płomieni pożerały wszystko na swej drodze, wiły się i skręcały konwulsyjnie, chlastając powietrze rozedrganymi ozorami. Skrzące się, złotawe iskry sypały się na wszystkie strony niby słoneczny śnieg, zaś żar chybotał przestrzeń nieubłaganie.
Atrita ryknęła, gdy pożoga skierowała się wprost na nią i jej elfich przyjaciół. Stanęła na tylnych łapach, rozwijając swe błoniaste skrzydła na całą ich szerokość i uderzając nimi potężnie.

Craig Un'Shallach

Elene: Zanim twój smok, pochłaniając połowę twojej many, rozpłynął się w powietrzu, zdążył jeszcze zrzucić maga z gryfa. Jednak starzec, gdy podniósł się z ziemi, zwrócił gniew na ciebie. Lepiej z nim nie zadzierać w pojedynkę, tym bardziej że wykorzystałaś już jeden czar i połowę many...

Atrito: Dzięki twoim staraniom, ogień zatrzymał się tuż nad naszymi elfami, ale do boju przeciwko tobie stanął gryf maga.

Cidarh: Śpisz do jasnej cholery??!!

Elena

Zaczęłam się rozglądać za mieczem, czy inną bronią. W zasięgu wzroku nic nie dojrzałam, więc z sekretnego miejsce wyciągnęłam krótki sztylet. Taka broń lepsza, niż żadna.. Spojrzałam na maga, który z kosturem w ręku zbliżał się do mnie mamrocząc zaklęcia. Nie miałam pojęcia co robić. Brakowało mi many, na zaklęcia obronne, więc postanowiłam uderzyć pierwsza. Dzięki odpowiedniemu zaklęciu zatrzęsłam delikatnie ziemią, strącając starca z nóg. Nawet gryf, chwilowo się zdekoncentrował. Miałam nadzieję, że Atricie uda się osłabić potwora. Gdy mag próbował podnieśc się z ziemi podbiegłam do niego i zatopiłam sztylet w jego ramieniu. Nic więcej nie udało mi się zrobic, ponieważ moc starca zablokowała moje ataki.

Atrita

Ryknęła wściekle, uderzając skrzydłami ponownie i tym samym kierując szalejącą pożogę wprost na prawe skrzydło gryfa. Dzięki małemu trzęsieniu Eleny pierzaste stworzenie potknęło się, przez co zachłanne, palące płomienie sięgnęły celu. Wyjąc gryf ruszył pędem na smoczycę, która wzięła głęboki wdech i splunęła w niego sznurem wirującego ognia.

Craig Un'Shallach

Atrito: Gryf czarnoksiężnika wpadł w najstraszniejszą pulapkę - niszczycielski oddech smoka. Wykorzystaj to!

Eleno: Gdy raniłaś czarnoksiężnika w ramię, nie zauważyłaś miecza, który nagle pojawił się w jego dłoni... Starzec zachrypiał:
- Jeśli córka ojca swego uderzyła, rękę utną jej!
Po chwili usłyszałaś plusk - to martwa dłoń upadla na ziemię. A tajemniczy mag zniknąl.

Elena

Patrząc na plamę krwi, rosnącą obok mnie zadrżałam. Bezsilnie opadłam na ziemię, przyciskając do siebie krwawiący kikut.
Słabłam.
Myśli zaczęły się rozbiegać. Nagle świadomość podsunęła mi słowa maga. Córka? Ojca? O co..o co chodzi?
Nie zdążyłam sobie jednak odpowiedzieć na to pytanie, bo tuż obok mnie zaskrzeczał gryf. Odsunęłam się z pola walki. Nie miałam siły. Z każdą chwilą, kwi wokół mnie przybywało, a ja nie miałam jej nawet czym zatamować. Osłabiona osunęłam się w krainę odrętwienia..

Atrita

Ri załopotała błoniastymi skrzydłami, powodując silny, gwałtowny wybuch płomieni, po czym splunęła ponownie wiązanką ognia w gryfa. Nie zamierzała dać mu forów, toteż rzuciła się w jego stronę i korzystając z tego, że jej skóra odporna jest na pożogę, wpadła w niszczycielskie, szkarłatne języki i zakleszczyła zębiska na ciele stworzenia.