Las Szeptów

Cidarh

- Ech, Miestrzu mówi, że coś nas czeka, więc wynośmy sie z tej okolicy. Co powiecie na jakąś ładną polankę?

Lara

-Hmmm, nie ma sprawy-odpowiada, po czym podąża za Hibarim, który użył pierścienia jako przewodnika, a fioletowy płomień wskazywał nam drogę do wyjścia.

Kyoya Hibari

Szliśmy przez gęstwinę kierowani fioletowym światłem, w stronę jak nam się wydawało-wyjścia.
Zdaje się jednak że pierścień miał inne zamiary i doprowadził nas do wielkiej polany na której rosło stare, ogromne drzewo, wokół niego jaśniała blada zielona poświata.W poświacie tej można było dostrzec maleńkie fairy (dla niedoinformowanych wróżki, takie ze skrzydełkami) obsypujące drzewo złotawym pyłem.Całe to miejsce otoczone było mimo swojego spokojnego wyglądu złowrogą aurą...jakby coś się czaiło w ciemnościach...których tam nie ma.

Craig Un'Shallach

Nagle Kyoya i jego towarzysze usłyszeli przeciągły skowyt, ni to ludzki, ni to wilczy.

Cidarh

Wszyscy jednomyślnie odwrócili głowy w moją stronę.
- No co, to nie ja!
I w tej samej chwili coś potężnego, włochatego powaliło mnie na ziemię. Dziewczyny zapiszczały.
- Kyoya, mógłbyś się ogolić... - z zamkniętymi oczami szarpałem się z przeciwnikiem. - Mówię, TO NIE JA! - zrzuciłem go z siebie i otworzyłem oczy.
- O w mordę...
To nie był Kyoya. To było... coś. I szykowało się do kolejnego skoku.

Craig Un'Shallach

To nie było "coś" To był wilkołak!

Cidarh

Dzięki Craig za stwierdzenie faktu. Bo tak się stało, że miałem okazję się o tym przekonać i to bardzo dobitnie. Tymczasem zwierzę prężyło sę do kolejnego skoku.
- Laro, Elene, KYOYIA! Ruszże ktoś tyłek i pomóz mi!

Cidarh, ale mnie tu nie ma xD Ja jestem MG, narratorem

Craig//

Elena

Skoczyłam na stwora formując kule ognia w obu dłoniach. Płomienie wypaliły w sierści zwierzęcia płaty sierści, przez którą żar sparzył skórę. Wilkołak odskoczył od Cidarha, na chwilę przystając, zaraz jednak ponownie rzucił się na elfa. Posłałam w kierunku sierściucha wąski strumień ognia, jednak to go tylko jeszcze bardziej rozjuszyło. Teraz ruszył w moją stronę.

Cidarh

Z trudem pozbierałem obolałe członki, chwyciłem leżącą obok sporą gałąź i rzuciłem się na wilkołaka z dzikim wrzaskiem:
- Elene, trzymaj się, nadchodzę!
Raz po razie okładałem go kijem. Zawył przeraźliwie i po którymś z kolejnych uderzeń, bezwładne cielsko stoczyło się na ziemię.

Elena

Spojrzałam na Cidarha z wdzięcznością i uścisnęłam go, mówiąc:
- Nie każdy potrafi zabić wilkołaka kijkiem! To się nazywa wyczyn. Polak potrafi Smile

Cidarh

- Tfe! - skrzywiłem się. - Jam Noldor rodowity, nie jakiś tam... o w mordę!
W tej samej chwili bestia zerwała się z poszycia i skoczyła na nas. Odepchnąłem elfkę na bok i ponownie chwyciłem kij.
- To wilkołaki załatwia się osikowym kołkiem? W ogóle, kto powiedział, że to wilkołak?! MAMUSIU POMOCY!

Elena

- Craig powiedział, ze wilkołak! Ja może nie mamusia, ale mogę pomóc!- potrząsnęłam lekko ziemią, przez co bestia straciła równowagę, ale szybko z powrotem rzuciła się na Cidarha. Nie miałam pojęcia skąd wziąśc jakiś kolek, więc chwyciłam sztylet i skoczyłam na stwora, wbijając mu go w plecy. Zawył z bólu, i zaczął się miotać między drzewami, miażdżąc je. Rozcinałam wilkołakowi skórę, a cała polana, wraz z drzewami pokrywała się brunatną krwią.

Craig Un'Shallach

Elena: Nagle widzisz, jak brunatna krew wilkołaka zaczyna wypalać trawę i drzewa dookoła. Twoja skóra na twarzy, ramionach i dłoniach zaczyna się parzyć.
Cidarh: Atakuje Cię jeden z mniejszych wilkołaków! Jednym cięciem posyłasz go do Krainy Zmarlych. Odwracasz się i widzisz bandę rozwrzeszczanych bestii, jest ich dwanaście!

CIDARH! Zrób Kartę Postaci, bo założę ankietę "Czy Cidarh jest ciotą?" Evil or Very Mad

Elena

Upadłam na kolana dotykając poszczegów poszczególnych palących ran.
,,Tak to ma się skończyć? Pokonana przez krew wilkołaka? Tak nie może być! Idę walczyć. Ale nie mam siły!" próbowałam ukoić ból chłodną wodą z wąskich strumyczków pod ziemią, lecz nic to nie dawało. Poczołgałam się pod jedno z drzew, żeby żaden z naszych nie potknął się o mnie. Obmyślałam plan. Tylko z kąd tu wilkołaki??

/To by był zabawny temat xD/

Cidarh

Dwanaście bestii? Skąd to cholerstwo się bierze, mnoży na poczekaniu, czy co?! Niestety, miecz zaraz po wyjęciu z pleców pierwszego stwora zaplątał się w zwisające z gałęzi drzew liany, które owinęły się wokół klingi i porwały gdzieś w mrok. Żyjące drzewa, tylko tego brakowało!
Cofałem się, coraz bardziej zagłębiając się w las. Bronić się mogłem już tylko kijem - z każdą chwilą coraz bardziej pogryzionym przez ich małe, ale ostre kły. Ręce powoli zaczynały drętwieć - niech to szlag! Prędzej czy później któryś z nich mnie dopadnie. Nawet Elenę traciłem z oczu.
- Elene! - krzyknąłem, ale nie dostałem odpowiedzi. Wściekłe stworzy skakały mi do oczu. Rąbnąłem jednego z nich chyba za mocno, bo upadł, wierzgnął i już się nie poruszył. Skorzystałem z ich zdezorientowania i przebiegłem kilka kroków w stronę polany, próbując dostrzec elfkę. W tej samej chwili pozostałe rzuciły się na mnie jednocześnie - pień drzewa posłużył mi za ratunek. Chciałem załatwić kolejnego - bingo! Trafiony, odbił się od skałki i miałem go z głowy. Niestety, przy następnym złamałem kij. Potoczył się zwinięty w kłębek, po czym skoczył i wgryzł mi się w przedramię, kiedy w ostatniej chwili zasłoniłem twarz przed śmiercionośną szczęką. Ból zakręcił mi w głowie. Usłyszałem dźwięk wydawany przez ostre jak brzytwy zębiska, drapiące o kość. Moją kość. Zrobiło mi się niedobrze.
- Elene! - zawyłem. Co jeśli już... już po niej? Szarpnąłem poranioną ręką, ale mały wilczek ani myślał puścić. Przed twarzą zobaczyłem czerwone plamki. - Elene... - muszę wytrwać... choćby dla niej... dla Riff... dla... win Lokiego...
________________________________________________________
_________________________________________________________
_______________________________________________________
__________________................._________________________