Nasze pojedynki poetyckie ;)

Avarati

Proste jak budowa cepa! Wklejamy wiersze naszego autorstwa, inni oceniają w skali 1-10 i uzasadniają swój wybór, następnie wklejają swoje dzieła.

To zacznę od siebie Razz

-----------------------------

Inspirowane "Faustem" Goethego oraz muzyką Theriona.

Via Faust - Ścieżka Fausta

Księżyc w pełni rozbłysnął, król Brocken się budzi.
Orszak czarownic, strzyg i demonów nadchodzi,
ludzi wzywając do Babilonu Północy.

"Dzieci Adama, kroczcie ku źródłom mocy,
grzechy unieważnione, lęki oddalcie!
Wskrzeście zepsucie, zmysłom ciała się oddajcie!"

W sercu Sodomy, kłębi się ścieżka Fausta,
która prowadzi do ojca wszelkiego kłamstwa.
Na jej krańcu vovina tka pieśń potępienia.

"Jam jest Lilith, matką twego pożądania,
Miły Fauście, na nic modlitwy - tyś stracony!
Uwodź mnie, pókiś do piekieł nie wtrącony!"

Trwaj, piękna chwilo, nim słońce koniec obwieści.
Mefisto! Mefisto!
Zaprzecz stworzeniu, nim wpadnie w otchłań śmierci!

23.01'10 rok

Rvianna

Moją ocenę już znasz Smile

Teraz moja kolej...
_______________________________________

***

Nie mogła wrócić
Stamtąd się nie wraca
Sunęła wśród wrzosowisk w sukni utkanej z mgły
Niczym walkiria przez pole walki
Wybrała jego
Walhallą było piekło
Poszedł za nią
Ten, którego życie było otchłanią nienawiści
Poszedł bez wahania
Bywało przecież gorzej
____________________________________
Inspirowane "Wichrowymi wzgórzami"

Avarati

Przecież już mi to wysyłałaś, ale inni tego nie widzieli więc ok Wink

A teraz znowu wielkie literackie inspiracje! Tym razem wrzuciłam na ruszt Grzędowicza i Jego Pana Lodowego Ogrodu!

---------------------------------

Pieśń Aiiny

Miałeś oczy dziecka, które płakało w mrok,
miałeś duszę chłopca, która rozpadła się.
Tylko oczodoły, tropią każdy mój krok,
tylko sucha skóra, w niej ja - kochająca cię!

Byłeś w nocy zwierzem, a w dzień morderczym kłem,
byłeś za dnia bratem, a w noc kochankiem złych.
Teraz, Tragarzu Ran, których dotykać śmiem,
teraz, Tygrysie mój, przyjdź, bądź nosicielem mym!

Teraz oczy błyszczą, ciało jest silne - wąż!
Teraz wiosna z władzą, to potężna broń.
Tylko sięgnij miecza, a wrogów cesarstwa - kąś!
Tylko miłość rozżarz, a ja - w myślach przypłynę! Spłoń!

4 II '10 rok

Rvianna

Wiersz dobry, 7/10. Musisz się zdecydować, czy piszesz rymami czy nie, bo miejscami są, miejscami nie i człowiek się gubi. Ale ogólnie ok Smile

Avarati

Są rymy. Dokładne i niedokładne! Razz

Loki Val Hallen

Jak dla mnie, wiersze Avi, kipią wręcz seksem! Shocked

Ale dlatego mi się podobają Razz

Rvianna

No cóż Loki, Tobie podoba się wszystko, co wręcz kipi seksem Smile

Avarati

Rvianno, nie martw się Smile

Craig jest wręcz uzależniony od seksu. ;]

Lara

Dobrze że dałam sobie z nim spokój....

Atrita

Hmmm... Czy tu nie miało być czasem wierszy? ;]
Dobra, to i ja się pochwalę. Jest to dość stary wiersz.

„Biały pośród krwi”

Krzyki, zawodzenia bezcielesnego cierpienia
Wetknięte brutalnie w oczy pale wiecznego snu
Przeplatana srebrem sceneria niczym z koszmaru
A nad nią pośród czarnych chmur czarne cienie
Wrzeszczą nieludzko między sobą samymi
Nikt nie rozumie towarzyszy samej Śmierci
Łopot pierzastych skrzydeł wypełnia szum
Szum pozostały po rozegranej bitwie równych sił

Potoki czerwieni spływają wyrwami myśli
Szare głazy upstrzone piętrzą się ku błękitowi
Na sklepieniu obłok, z którego ciekną złote łzy
Po których przemijają błyszczące ludzkie dusze
Ptaki spadają jak grom – szybko, błyskawicznie
Ciemne dzioby zanurzają się w masie bezwładnych ciał
Ostatnie potępione charknięcia kończących żywota
Przeplatają się z roznoszonym wiatrem skrzekiem

A pośród gradu upuszczonych, czarnych kruków piór
Wznosi się już samotnie najznamienitszy odcień bieli
To siostra pożeraczy martwych serc spogląda bacznie
W jej ślepiach widnieje bolesny wyraz rozumu
Szlachetny ptak szybuje wśród wznoszących się chwał
Opłakuje wraz z burzą poległych głupców wiecznego dnia
Potem zaś odlatuje, zostawiając za sobą braci gwar
I wiszącą śmierć, rozległe cierpienie oraz zdrady ból

Rvianna

Piękny. Trzeba czytać wolno, żeby rozumieć o co chodzi, ale w tym tkwi urok tego wiersza - wyobraźnia maluje wyraźny obraz tego, co chciałaś ukazać. Nieźle!

Craig Un'Shallach

Widzę, że mamy tutaj aż 3 poetów Wink

Nie chcę psuć wierszy swoimi opiniami, wszystkie są dobre i unikalne, czuć, że autorki chcą wyrazić siebie, oryginalność Smile

Dalej, dalej, piszcie moje kobietki!

Avarati

„Biały pośród krwi” - ten wiersz jest piękny, troszkę trudny i zagmatwany, trochę kojarzy mi się z poezją barokową, albo z Baczyńskim. Piękne! Wink

Aha i wrzuć coś nowego, czekam, czekam Twisted Evil

----------------

A teraz coś mojego, napisałam na polecenie Mr.K.! Chciałam uciec od romantyzmu, ale wyszło to, co wyszło!

Sąd Ostateczny

Niepokój pokonuje najwyższe mury,
patos ucieka przez najwęższe strzeliny.
Groza potępienia zamienia się w nudę.

Miliardy ludzi i psów czekają na wyrok,
rodziny są ustawione w kolejce,
która rozciąga się na tysiąc wieków.

A piekło bulgocze niecierpliwie,
a niebo zasypia w wspaniałościach.
Wszystko kołysze się w dłoniach Boga.

***

Lecz tam, gdzie kolejka kończy się wężem,
oczy Michaela rosną od trucizny,
a on stoi z obolałymi rękami już następny wiek.

Nad aniołem tłoczą się tłuste prawa i kodeksy,
a on ukrywa przed faryzeuszami - swój bunt.
Jak zranione serce - pęka na pół.

Nad aniołem czuwa moralność i kontrola,
pod lwią grzywą rodzą się łzy tak gorące,
że mogą roztopić najchłodniejszy sąd.

Pęka na pół.

10 II '10 r

Atrita

Hmmmm, wiersz ciekawy, ma w sobie to coś. Podoba mi się, choć jest nieco ciężki. Trzeba skupić się na czytaniu, żeby dokładnie zrozumieć treść.

Tutaj mój.

„Zatrzymać się na moment” – złapać oddech pełen życia

Niewidzialne bicze smagają mnie po twarzy
Pęd powietrza rozwiewa czarne włosy
Serce kołacze się w piersi bez wytchnienia
Oczy wpatrzone w jeden punk niczym nieżywe

Biec przed siebie niezatrzymanie
By tylko dostać się do upragnionego celu
Nie zatrzymywać się ani na chwilę
Nie oglądać się za siebie ani razu
Ilu ludzi pędzi przez życie
Które przemija im przed oczami
Zrzuca na nich troski, lęki, obawy
Bo oni mijają wszystkie te chwile
Biegną po drodze myśląc, że jest prosta
Ona skręca się, wije pod ich stopami
Nie raz wielu potyka się na ścieżce życia

A tak naprawdę to trzeba się zatrzymać
Przystanąć by odetchnąć pełną piersią
Spojrzeć na wszystko z dystansu, wysoka
Bo wtedy wszystko to, co zagmatwane i trudne
Staje się niezwykle proste, łatwe, przejrzyste
Nie można pędzić szalenie przez życie
Bo te uleci z naszego kurczowego uścisku
Wyślizgując się między palcami niczym jadowity wąż
Czasem warto poluźnić mentalne dłonie
Zachęcając tego węża, aby schował groźne kły

Niewidzialne bicze znikają z mojej drogi
Wiatr przyjemnie tańczy mi we włosach
Serce, oddech zwalnia, uspokaja się
Oczy nabierają pełnego blasku życia

Warto stanąć na uboczu drogi
Warto doznać tego, co daje nam życie
Warto zapamiętać doświadczenia
Jakie narzuca na nas los nieubłagany
Warto... zatrzymać uśmiech na twarzy

Avarati

Wiersz ciekawy i pełen spokoju. Znalazłam jeden błąd: