Nasze pojedynki poetyckie ;)

Atrita

Cóż, moim zdaniem wiersze mogą zawierać wskazówki, porady dotyczące życia i jego aspektów. To mój punkt widzenia.
A tutaj taka rymowanka o kolorach:

„***”

W nocy wychodząc na ulice
Przyodziewasz czerń głęboką
Ludzie schodzą Ci z drogi w panice
Podążasz swoją ścieżką szeroką
Wracając ubierasz błękitne szaty
Pogodne niczym jasny poranek
Kupujesz w małej budce kwiaty
Jesteś pokorny jak biały baranek
Idąc do ludzi dniem świetlistym
Zmieniasz barwę na zieloną
Stajesz się wtedy mniej mglistym
Nie przykrywasz swej głowy koroną
Gdy sam jesteś bez nikogo wokół
Szarość to twój kolor przewodni
Obserwujesz z okna niczym sokół
Ludzi, którzy są niezwykle z wodni
Mimo wszystko łakniesz ciepła osób
Jednak nie chcesz tego pokazać
Zbyt wiele zadali bolesnych ciosów
A ty potrafisz to jedynie zamazać
Czerwień majaczy za Twoją sylwetką
Kiedy ogień pali gorącą złością
Życie maluje się wtedy krwawą kredką
Ale… I tak wszystko kiedyś zniknie za nicością

Lara

Piękne T_T

Atrita

Stare, stare. I nie nazwałabym tego pięknym wierszem. Po prostu powstał w przypływie natchnienia.

Lara

Ale ma wiele do mnie dlatego mi sie pododba Smile

Atrita

Chciałam pokazać zmienność ludzką, maski jednego człowieka xD

Lara

To Ci się udało xDD

Atrita

Dziękuję skromnie Wink

Lara

Ależ nie ma za co Smile

Rvianna

Stary, czy nie, przyjemnie się czyta Smile

Atrita

Doobra, to znowu dam mój stary wiersz xP

„Samotne pióra”

Dni umarłe, wspomnienia wyblakłe
Przemijają niczym górski strumień
Czas nie zatrzyma się ani na chwilę
Bo przecież to nie wróżka
Nie spełnia życzeń

Krwawe momenty przyćmiewają inne
Rozpacz ludzi nie zniknie przez wieki
Tyrania ciągnie się nieskończenie
I wszyscy czekają na wybawcę wielkiego
Złotym rycerzem ma niby być ten zbawca
Złote serce, duszę i umysł
Musi kochać wszystko nader życie
Poświęcić się dla ludzkości – jego zadanie

Ale prawda jest inna
I to nie przez niego…
Dusza krwawi gorzkimi łzami
Burza z piorunami szaleje w umyśle
Serce złamane, zmiażdżone zamarzło
Sumienie wygnane już nie powróci
Zemsta jest jego głośnym pragnieniem
Skrzywdzony został przez inne osoby
Życie nie szczędziło go ani chwilę

Świat nie zaakceptował zesłanego bohatera
Mimo, iż tak bardzo na niego czekali
Szukali w nim bogactwa, sławy, rozgłosu
On zaś wolał spokój, ciszę, samotność
Biel była jego kolorem kochanym
Nie było w nim żadnej złotej chwały
Ani złotej duszy, serca czy umysłu
Biel, nieskazitelna biel jego przewodniczką

Ludzie stracili nadzieję swą wielką
Że on ich uratuje od marnego losu
Skrzywdzili wybrańca, bohatera… anioła
Nadali mu szare barwy życia
Splamili czerwienią białą szatę
Zerwali pióra – symbole niewinności
By nie mógł się unieść, by spadł do otchłani
By nie mógł wstać, by zatopił się w żalach

Lecz on się nie poddał pod tym ciężarem
Znienawidzony odwzajemniał to uczucie
Szarość pogłębiła się w niezmierzoną czerń
Mimo wszystko, mimo odrzucenia
Z nową przewodniczką ruszył śmiało na przód
Nie robił tego dla nich, tylko dla siebie
Nie obchodziło go życie miliona ludzi

Niegdyś był diamentem nieoszlifowanym
To otoczenie miało go wyrobić
Zrobiło to, jednak zaostrzyło kanty
Pierwsza krew spłynęła po nich
Barwiąc ostrze przy boku tkwiące
Krople znaczyły szaty swymi szlakami

Bo tylko ten, kto doznał świata zła
Może zrozumieć zarówno czerń jak i biel
Może podnieść oręż w chęć sprawiedliwości
Może w imię zemsty ją rozpowszechniać
Anioł o czarnych piórach niezgłębionych
U boku niosący krwawy miecz zemsty
Wymierzać ma sprawiedliwość – dla niego cenną

A czas dalej będzie upływał nieubłaganie
Czasem barwiąc swe niewidzialne ścieżki
Łzami, krwią i… samotnymi piórami

Avarati

Co powiedzieć? Wiersz niewymagający, opowiada on smutną historię anioła, odrzucony od ludzi. Napięcie się wzrasta i wzrasta, aby wybuchnąć w przedostatniej strofie. "Samotne pióra" zmuszają do refleksji, dają dużo do myślenia. Mój werdykt brzmi: +9/10!

-------

Ja zaserwuję wam brutalniejsze klimaty. Mordowałam (dosłownie!) tego wiersza przez pół nocy. Coś mi pod koniec nie wyszło, a może to tylko moje odczucie? Czy się opłacało zarywać mi noc? Oceńcie...

Pełnia wilczycy

1.

Frenetyczny pocałunek już spoczął
na zmiażdżonych wargach.
Jej autograf - wnętrzności rozszarpał
srebrną skórę kochanka.

Wraz z krwią - życie uciekło,
z bólem - szczęście przybiegło.
Księżyc w pełni rozbłysł
w pannie zdziczał umysł.

2.

Porzuciła szatę człowieczeństwa
dla sierści wilczycy.
Marności i klejnoty na szał jestestwa,
dla ginącej dziczy.

Krzyki - trupy w sypialniach,
pościel - pływa w jelitach.
Wenus kąpie się w zwłokach,
woń śmierci czule wdycha.

3.

Pieśń Boga, w świecie, w którym noc zamilkła
w fetorze rozkładu
została stłumiona i zanikła
do ułudy ładu.

4.

Kiedy Księżyc wzywa na polowanie,
jej ciało rozrywa wstążki i suknię.
Jedynie pamięć zapisuje w szale
poezję miłości i zabijania.

Zanim serce drżeć przestanie...

21/22 II '10r.

Atrita

Oo... Avi, to jest naprawdę coś! Wiersz o pani wilkołak, piękny wiersz trzeba dodać, bardzo mi się podobał. Nie mam żadnych zastrzeżeń normalnie!

Avarati

Dzięki, Atrito Wink

Nieźle się namęczyłam, ale spoko uważasz, że jest wszystko ok, to fajnie to słyszeć Smile

Rvianna

Mój werdykt: było warto zarywać noc! Zastrzeżenie mam tylko jedno: trochę przesadziłaś z tymi jelitami, zwłokami etc. Pasują i doskonale ukazują nastrój, malują scenę przed oczami, ale jedno z nich by wystarczyło, bo bo obydwie mocne i dostdne metafory kłują w oczy.

Ale i tak gratuluję, bo jest 9+/10 Very Happy

_________________________________________

„Zakrwawione pióra”

Odszedł
Zniknął bez pożegnania
Nie potrafił patrzeć jak cierpię
Pragnęłam zbyt wiele
Rozpostarł czarne skrzydła
Odleciał
*
Wraca co noc
Wiem za jaką cenę
Słyszę jego szept
Czuję jak zakrwawione pióra
Muskają moją twarz
Słyszę oddalające się kroki
Skrzypienie okna
Otwieram oczy
Widzę jak wzbija się w powietrze
Jak szybuje z uśmiechem na ustach
*
Wpatrzona w jego wolność
Zastanawiam się kim będzie
Gdy powróci
Gdy znów zobaczę jego skrzydła
Zbroczone moją krwią

Craig Un'Shallach

Uech... Wreszcie krew i śmierć Twisted Evil

Uwielbiam bród, zwłaszcza w poezji Wink