Nasze pojedynki poetyckie ;)

Rvianna

Jak widać trafiłam w gust Smile

Craig Un'Shallach · Wysłany: Nie 21:09, 14 Mar 2010 Temat postu:

Wklejcie cóś. Sad

Atrita · Wysłany: Nie 22:13, 14 Mar 2010 Temat postu:

No doooobra.

To było napisane dość dawno dla pewnej znajomej.

„Mały elf”

Mały elf zamknięty w kulce szklanej
Siedzi na swojej gałązce ułamanej
Nie może przebić dźwiękiem ciszy
Bo niewidzialna ściana go zaraz uciszy
Słucha więc potoków słów dzień cały
Jego oczy już dawno nie płakały
Łez zaschniętych w sercu nie pokaże
Bo dusza bólem go surowym ukaże

Jednak gdzieś w głębi sobie marzy
Że w końcu coś pięknego się zdarzy
Czeka na drugiego elfa małego
Który przytuli go całkiem jak swego
Ciepła uczuciem szklaną kulkę zbije
Smutek z serca całkiem wybije
Będzie szczery aż do końca życia
Nie będzie za to szukał od niego ukrycia

Marzenia zawsze pomagają w samotności
Zwłaszcza, jeśli dotyczą czułości
Ale serce nadzieją przepełnione
Spala się z dnia na dzień znużone
Mały elf wpatruje się przed siebie
Myśląc o swym niespełnionym niebie
Szklana kulka zaś drwinę bezgłośną roztacza
Przywodząc na myśl smutku łapacza

Avarati · Wysłany: Wto 18:31, 16 Mar 2010 Temat postu:

Widać, że było to pisane dość dawno. Ten wiersz przywołał w mojej wyobraźni taki obrazek, bez obrazy Wink

[link widoczny dla zalogowanych]

Wiersz słodziutki, a cukier szkodzi w swoim nadmiarze. 5/10, jeśli mamy porównywać "Małego Elfa" z Twoimi późniejszymi dokonaniami.

-------------------

Wiersz stary, ale jary, to jest już staruszek, napisałam go rok temu Wink

"Usidlona"

Czarne pióra rzęs
zaplątały się w Twych włosach.
W sieć dreszczy, pułapkę westchnień
zostałam schwytana.

Rumaki galopującego oddechu
odpędzają myśli podobne do ptaków.
Usidlona z rozkazu serca,
Czekam na cień Twojego przybycia.

Odplącz palce moich marzeń
od włosów pachnących słońcem.
Rozpal spojrzeniem jak ogniem
najgłębsze oceany!

Pod firmamentem nocy
sen zgasi żar wszelkich uczuć.
Odnajdę spokój filozofa
w Twym dotyku, pod zwartym szykiem gwiazd...

Elena

Opinię tego wiersza podałam na twojim blogu Wink

Dajcie coś nowego, co?

Avarati

U mnie NIC! Razz

Elena

Szkoda,

Riff, Atritko?

Loki Val Hallen

Elena

To niech wklei. Chętnie poczytam;D

Avarati

Atrita

Buahahaha! Aviś, mamy tu jasnowidzów!

To było wysłane na konkurs, dość dawno więc mogę bez problemu wkleić.

„Zmarłej wola”

Czerwone światło oświetla Twą posturę
Zmieniając kolory na ognistą purpurę
Wzrok tak trudno od Ciebie oderwać
Nic nie powinno tego cudu przerwać
Jednak Pan dnia za horyzontem się schował
Ostatnimi promieniami ziemię ucałował

Wyciągam dłoń chcąc dodać Ci otuchy
Wpatrujesz się przed siebie w gwiazd duchy
Cofam swą rękę nim dotknęłam ramienia
Moje serce dotąd zrobione z kamienia
Bije szybciej niż wszystko inne na świecie
Boś Ty taki piękny błękitu kwiecie

Mimo iż ludzie skrzydła Ci podcięli
A przyjaciele na Twych oczach ginęli
Nie zatraciłeś się we własnym cierpieniu
Skupiłeś się na swym drogim odkupieniu
Moje oczy niczym dwie kulki szklane
Wpatrują się w ciebie, łzy zostają wylane

Tak bardzo chciałabym Ciebie przytulić
Ale potrafię jedynie swój ogon skulić
I patrzeć na ból rosnący wszędzie dokoła
Gdzie jesteś Ty i Twe skrzydła anioła
Ocieram krople po policzkach płynące
Wydają się tak niesamowicie gorące

Niegdyś nie pokazałbym tego, co czuje
Lecz teraz me serce wyrywa się, kuje
Nie zdążyłam wyrazić słów swych zamkniętych
A już na grobie leży bukiet róż zaschniętych
Składam ja teraz są złotą, niebiańską aureolę
Na głowę Twą, bo taką mam zmarłą wolę

Avarati

Jak już powiedziałam Ci w szkole, wiersz jest wspaniały, ale mam wrażenie, że już to gdzieś czytałam u Ciebie Wink

Hmm... może przyjdzie czas na eksperymenty? Smile

Atrita

Aaaa, teraz mi świta! Przyniosłam ten wiersz w tamtym roku do szkoły wydrukowany. Może wtedy go czytałam xD

Craig Un'Shallach

Avi, a ty pokaż swój! Very Happy

Avarati

Ech... Uparci się znaleźli... Może nawet dobrze, że nie publikowałam I wersji, nie byłam z niego zadowolona. Wink

A teraz, nawet nawet Wink

Spojrzeniem

Jak pradawne bóstwo
zjadam spojrzeniem
tego, którego mi ofiarowano.
Karmię się bladym wspomnieniem!

Kruche, ludzie piękno,
choć jest iluzją podatną
na czas i burze, zniewoliło.
Choć wdzięk i czar jest krzywym
odbiciem duszy
zawładnęło sercem dziewczęcym.

Srebrny głos i miękkie usta
wyryły zapach bzu na dnie.
Wyobraźnia domalowała kształt i linie
wizjom zmagań miłosnych,
nadała barwę ognia naszym ciałom,
księżycowym żarem uśpionych.

Nieobjawiony sobie samemu - oblubieniec,
pojawił się i znikł- młodzieniec.
Odbity w pamięci - niewyraźnie
zamyka przede mną tajemnice
i wolę wyroczni... Teraz, jakby przez chmurę...
odczytuję jego twarz... co drugą literę...

Nic nie jest przed świtem pewne
i lękam się nowego wschodu słońca.
Bo, gdy przebudzę się z spojrzenia,
on, snem się okaże marnym - rozpłynie.