Podróże!

Rvianna

- Dobra. - byłam już nieźle wkurzona. Staliśmy na środku ulicy, w 40 stopniowym upale, a Craig i reszta byli kilka stuleci wcześniej i darli się przez ten szmat czasu. - Ej, a może oni nas wrabiają, a zaraz wyskoczy jeden z nich z kamerą? - machnęłam ręką. To bez sensu.

Avarati

- Eee... tam, nie bój się Rvianno, to tylko jakieś teorie spiskowe Very Happy

Rvianna

- Ok. Teorie, nie teorie, trzeba działać!

Craig Un'Shallach

- AAAaaaaaaaaaavvvvvvvvvvvviiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!1

Atrita

Mając już serdecznie dość, zmieniła się w swoją kobiecą postać, nie zważając na dziwne spojrzenia przechodniów kierowane na jej rogi i chlastający powietrze ogon.
- Do roboty! Trza pomóc chłopakom! - krzyknęła, smagając końcówką ogona niby biczem.

Avarati

- Idziemy!

Rvianna

- Dokładnie! - wcisnęłam pomańczarowy kapelutek na głowę (dla niepoznaki) i ruszyłam za resztą.

Loki Val Hallen

AaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Rvianna

- Kogo ze skóry obdzierają?

Avarati

Lokiego chyba, nikt inny tak nie wrzeszczy Very Happy

Rvianna

- A zdziwiłabyś isę, chociaż ten tenor poznam wszedzie Smile

Loki Val Hallen

Pomóżcie mi... Eee... Dziewczynki, to wy?

Obudziłem się w pozycji stojącej. Dziwnie nie? Jakoś sobie nie wyobrażam, że można spać zarówno będąc zawiązanym do jakiegoś słupa. To chyba musiała być Afryka, bo było bardzo, ale bardzo gorąco. O kurde, moje włosy się jarają! Oo Hodowałem je ponad tysiąc lat, ale nie żeby się zjarały!
Te, ja byłem na stosie!
- Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaamooooooooooooooooooooooo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Rvianna

Cofnęliśmy się w czasie., Nie wiadomo jak, po prostu się cofnęliśmy, a nikt wolał już nie dociekać w jaki konkretny sposób. Jak widać czas i przestrzeń, nie mogąc wysłuchiwać wrzasku Lokiego, łaskawie zechciała nam pomóc.
Znaleźliśmy się na rynku jakiegoś średniowiecznego miasta. Na samym jego środku, otoczony tłumem rozradowanego mieszczaństwa (dość rzadko zdarza się okazja do rozrywki na tak wysokim poziomie), przywiązany do pala, na stosie stał sobie Loki.
Jednak nie było to takie sobie beztroskie stanie - Loki ryczał. I nie można mu się dziwić - w końcu płomienie powoli dobierały się do jego stóp. Rozejrzałam się. Na podeście stał bogato ubrany, gruby jegomość o tłustej twarzy z dziwną miną przyglądający się biednemu Kłamcy. Doskonale go rozumiem - mówiła jego mina. - Na tyle dobrze, że postanowiłem spalić jeszcze jego kolegów, żeby mu było raźniej.

Tego było zbyt wiele. Głosy chłopaków zlały się w jeden, rozpaczliwy kanon. Chwyciłam Avarati za ramię:
- Słuchaj... ja biorę tego grubego, a ty...