Sala Ofiarna

Atrita

Duża, przestronna komnata pozbawiona okien. Jest jedynie owalny otwór w suficie, przez który wpadają promienie słońca. Na środku pomieszczenia stoi ołtarz przykryty szmaragdowym obrusem. Ściany zaś ozdobione są świecznikami oraz gobelinami przedstawiającymi różne dzieje krainy, a także jej mieszkańców.

Loki Val Hallen

Zmęczony, po wielogodzinnej wędrówce do Podnóża, zatrzymałem się tutaj. Można tu odpocząć od ptasiego świergotania czy wilczych zawodzeń. Tu naprawdę panuje cisza i skupienie minionych pokoleń.
Nagle zobaczyłem czarnego węża, który zaczął plynac po ziemi i prześlizgnąl się na mojej nodze. Wystraszony, skoczylem w tyl. Niestety, za moimi plecami znajdowal się jakiś stół z naczyniami sakralnymi i wpadłem na nie, robiąc wiele huku przy tym.
Wąż nagle okazał się cieniem, który przybrał ludziopodobne kształty, zdeformowane przez światło zachodzącego słońca.
- Przepraszam, przepraszam. - Powiedziałem z uśmieszkiem i zacząłem sprzątać te naczynia. - Aż tak źle ze mną, że mam schizy, czy jak to tam sie nazywa, hehe?
- Albo żyje się w ciągłym niepokoju... - Dopowiedziała właścicielka cienia.
- To... też...
Przede mną stanęła najwspanialsza istota na świecie. Driada o biało-różowej skórze i wiśniowo-listnych włosach zachwyciła mnie swoją delikatną, lecz wyraźnie kobiecą budową ciała, jej kształty przebijały się przez przeźroczystą tunikę. Jej skośne, czarne oczy ze zdziwieniem i zdumieniem patrzyły na mnie, jakby pierwszy raz widziały człowieka. Usta dziewczyny, najczerwieńsze pod słońcem, teraz wydały się być słodsze od miodu.
- Dlaczego się tak patrzysz? - Zapytała się nieśmiało nimfa.
- Bo... bo... - Nie zdążyłem powiedzieć wszystkiego, bo ona zaczela się do mnie zbliżać. Powoli, nieśmialo, ale podchodzila do mnie. Jej stópki cichutko pląsały w wodzie. Zbliżyla się na odlgełość jednego metra. Widziałem, jak Jej pierś falowała wraz z oddechem...
- Bo... co? - Zapytala, nieco zniecierpliwona moim zakłopotaniem.
- No, ładna jesteś! - Odpowiedziałem jej, a następnie drżącą ręką sięgnąłem do kieszeni po pudełko z wykałaczkami. Tyle że bylem wtedy kompletnym niezdarą i upuściłem je.
- Czekaj, podniosę ci! - Zaproponowała i podniosła je, nieco zmoczone przez deszczową wodę. Poczułem delikatny zapach kwiatów i ciepło, które dotąd otaczało jej dłoń.
- Mam na imię Yuki!
- O jej! Ja mam... dość podobne imię... Loki!
Dziewczyna wybuchnęła śmiechem: - Ale... ty nie masz loków!
- Yuki, wracaj! - Krzyknął jakiś głos.
- Loki, kryj się...
- Już się robi... - Szepnąłem i zrobiłem się niewidzialny.

Po chwili weszła napuszona ze złości Kapłanka...

Atrita

/Ja tu w formie MG ;]/

Owa Kapłanka ubrana była w szkarłatne niczym krew szaty obszyte złotymi nićmi. Jej krok wyraźnie wskazywał na zirytowanie, długie, brązowe włosy powiewały, gdy zbliżała się do driady podobna do chmury gradowej.
- Co ja Ci mówiłam? Masz się nie zbliżać do tej sali! - krzyczała, wymachując ręką, jak gdyby chciała spoliczkować dziewczynę porządnie. - Taka z ciebie niedorajda, że wszystko przewracasz! Przez Ciebie kapłanki przerwały modlitwę, bo hałas zagłuszył ich koncentrację!

Loki Val Hallen

Nie chciałem dziewczynę skazywać na owe katusze, tak starannie wyszukane przez Kapłankę uformowaną przez lód i nie daj Bóg - typowy dla Nimf - feminizm. Yuki niemal rozpłakana zaczęła przepraszać swoją mentorkę, gdy zdecydowałem się... ujawnić.
- Przepraszam, że tak nagle, ale to nie jest jej wina!
- Loki?!! - Oburzenie Driady przekroczyło już niemalże wszelkei granice. - Co ty tu robisz?!
- Przyszedłem jako strudzony pielgrzym, abyy odnaleźć spokoj ducha uciskanego przez chaos codzinnego życia! - Odpowiedziałem, siląc sie na pobożny i liryczny ton.
- I to ty narobiłeś tego hcałasu??!
- Owszem. - Tym razem kłamstwo było nieopłącalne. - Ale nie zrobiłem tego na umyśle.
- A wiesz, że wejście do Sali Ofiarnej jest zabronione dla nieświętych istot, takich jak ty? A wiesz, że wszelki kontakt z adeptkami jest karalny? Więc, musisz zostać ukarany...
- Ależ pani... nie wiedzialem! I nie zamierzam tak łatwo się poddać...

Atrita

Surowa Driada uniosła dłoń, uciszając wszelkie jego protesty. Gniewne spojrzenie taksowało go uważnie, jak gdyby kobieta chciała spopielić go samym jedynie wzrokiem.
- Yuki, wracaj do modlitwy - zwróciła się ostro ku adeptce, zostawiając na moment sprawę profanacji ołtarza ofiarnego. - Nie ma potrzeby, abyś tu dłużej przebywała.
- Ależ pani... - Dziewczyna spojrzała niepewnymi oczyma na Lokiego, jej postawa wyraźnie sugerowała, iż wolałaby zostać i pomóc nowemu znajomemu. - To moja wina, gdyż ja tu pierwsza przyszłam. Nie musisz go karać - zwróciła się do mistrzyni błagalnym tonem, niemal kuląc się pod spojrzeniem rozzłoszczonej Driady.

Loki Val Hallen

- Niech Yuki jeszcze zostanie, jeszcze dobrze się nie zdążyliśmy się poznać! A zresztą, zeby, szlachetna kapłanko, nie byłaś zła na nas, to zapraszam do Obozowiska Elfiej Duszy... - Ups! Widząc przerażoną minę kapłanki wiedziałem, że powiedziałem za dużo...

Atrita

- Jak śmiesz! - Strach przerodził się w prawdziwą wściekłość. Jasna, gwałtowna energia otoczyła kapłankę spiralą, żarzyła się jak węgiel w grillu. - Jak śmiesz proponować mi coś takiego! - Zamachnęła się, a chaotyczna moc zawirowała w powietrzu.
- Yuki, masz natychmiast wracać do obowiązków - zwróciła się wtem do młodej dziewczyny ostrym, nieznoszącym sprzeciwu głosem.

Loki Val Hallen

- Ale przecież nie jesteśmy tacy źli! - Już powoli zmierzałem do wyjścia. - Aha i masz bardzo ładne adepki...

Atrita

- Poszoł won! - wrzasnęła kapłanka, popychając Yuki ku przejściu do sąsiedniej komnaty, lecz słowa swe wyraźnie kierując do Lokiego. - Masz się nie zbliżać do moich adeptek - powiedziała groźnym tonem. - Nie pozwolę ich skalać Twoją obecnością - dodała, zamykając za dziewczyną drzwi.

Loki Val Hallen

- Szkoda, pani! A może panią zaproszę na randkę??

W tym momencie, by uniknąć ciosu ze strony Kapłanki, rozpłynąłem się w powietrzu i machając ręką w stronę Yuki, rozpłynąłem się w powietrzu.

Jeszcze tego wieczoru, Yuki znalazla na biurku kartkę z godziną i miejscem spotkania.